Hoe ik onbewust roofbouw pleegde op mijn lichaam

 

Met vage en langdurige klachten bezocht ik de huisarts, niet wetende wat dit bezoek teweeg zou brengen.

Obstipatie, pijn in rug en schouders, een opgejaagd gevoel, oorsuizingen, snel buiten adem…ik kan nog wel even doorgaan met het opsommen van klachten dat ik ervaarde.

Ach, een periode van spanning door privéomstandigheden was vast de oorzaak, zo maakte ik mezelf langere tijd wijs.

Tot ik tijdens het douchen mijn rechterarm niet meer omhoog kon heffen om mijn haren te wassen.

Aan het bureau van de huisarts vertelde ik over een aantal van mijn klachten. Met name het harde geluid van oorsuizen en de arm die ik niet kon opheffen stipte ik aan. Rustig als altijd reageerde hij dat hij graag een MRI wilde laten maken van mijn hoofd. Gewoon, om uit te sluiten. Maar ja, wat precies? Ik was niet bang aangelegd, dus stelde verder geen inhoudelijke vragen, behalve of ik wel mocht blijven tennissen.

Met een, toen nog, handgeschreven  verwijsbriefje keerde ik huiswaarts. Ik werd toch nieuwsgierig wat er op het briefje geschreven stond en raadpleegde Google.

De paniek schoot als een raket mijn lijf binnen: ‘grijze stof’ (MS) en ‘tumor op de hersenstam’. Ik voelde me angstig en wist me geen raad met deze informatie.

Omdat het om een spoedafspraak bleek te gaan, kon ik 2 dagen later terecht in het ziekenhuis. Verslagen en angstig liep ik bij de neuroloog naar binnen. Na wat testjes en een kort gesprek werd ik opgehaald om de MRI te ondergaan.

Dikke paniek in het apparaat, waarbij mijn hoofd in een eivormige kom stil moest liggen, met daaroverheen een kunststof kap met spijlen. Ik kon mijn ademhaling niet onder controle houden en bleef op het alarmknopje duwen. De adrenaline stuwde met kracht door mijn lijf, terwijl mijn hoofd geklemd en gevangen zat. Een warme en lieve stem van de laborante door de speaker wist me te kalmeren, en zo kon het onderzoek van start gaan.

Al snel kreeg ik de verlossende uitslag; er was niets afwijkend te zien! Ik voelde me zo ontzettend opgelucht en huilde tranen van ontlading en geluk.

Maar mijn klachten bleven onverminderd aanwezig. Ach, dat was wel het laatste waar ik me druk om maakte, ik was immers gezond, dacht ik.

De paniek, die was ontstaan na het lezen van het verwijsbriefje, werd erger en erger in de tijd die daarop volgde. Ik ontwikkelde angst om ziek te worden. Bij het kleinste pijntje of seintje in mijn lijf dacht ik dat het foute boel was.

Mijn klachten verergerden, tot het op een climax uitliep: met piepende banden remde ik voor de glazen pui van een willekeurig bedrijfspand, waar ik tegen een bloembak tot stilstand kwam. Ik ervaarde alsof ik een hartaanval kreeg.

Tijdens het autorijden voelde ik uit het niets een ongekende druk op en in mijn borstkas ontstaan en in mijn rechterarm voelde ik een stekende, krampachtige pijn.

Ik rende naar binnen en riep: "Bel 112, ik krijg een hartaanval!" Ik werd erg liefdevol ontvangen en voor ik het wist stond de ambulance voor de deur.

Daar, in aanwezigheid van allemaal onbekende mensen, met het schaamrood op mijn kaken na het op heftige wijze binnenvallen, hoorde ik de diagnose: acute hyperventilatie. Met mijn hart was niets aan de hand. Het langdurig en overmatig ademen had mijn lijf lam gelegd. De subtiele signalen totaal over het hoofd gezien, sterker nog: ik had nog nooit gehoord van acute hyperventilatie, laat staan aan gedacht.

Hyperventilatie? Ik? Door wat? Ik voelde me altijd zo stressbestendig en sterk en weerbaar?!

Het lukte maar moeizaam mijn ademhaling over controle te houden en tijdens het autorijden moest ik regelmatig stoppen omdat de paniek het van me overnam, waardoor ik als een vis op het droge naar adem hapte.

Langzaam maar zeker begon het tot me door te dringen dat er echt iets moest gebeuren. Maar waar kon ik terecht? Van ademcoaching had ik immers nog nooit gehoord.

Ik bezocht op advies van een vriendin een coach waarover zij positief gestemd was.

Liggend op mijn rug, vertelde ze me dat ik diep en langzaam moest inademen, helemaal richting mijn schaambeen. Dagelijks deed ik mijn ademhalingsoefeningen. Het duurde even, maar ik merkte dat ik langzaam maar zeker de grip op mijn ademhaling terug begon te krijgen: de natuurlijke en ontspannen adembeweging herstelde zich. Ook leerde ik me bewust worden van lichamelijke en mentale gespannenheid.

Ondanks dit bewustzijn bleef de angst onderhuids sluimeren. Trauma had zich ingenesteld in mijn systeem. Ik bevond me in een destructieve cirkel.

Mijn lichamelijke reactie bij paniek was pijlsnel, treffend als een bom en een bewuste reactie daarop veelal te laat. Met als gevolg dat mijn benen trilden als een rietje, spanning zich razendsnel opbouwde in mijn lijf en een unheimisch gevoel achterliet. Gepaard met een snelle hartslag en dito ademhaling, was het feest compleet.

Jaren later, bij een goede vriend en uiteindelijk mijn samenwerkingspartner, werd ik uitgenodigd voor een ademsessie.

Ik was overigens al jaren met succes bevrijd van chronische hyperventilatie en de angstaanvallen hadden zich sterk gereduceerd.

Ademen, poeh hé, straks krijg ik weer hyperventilatie, dacht ik. Alleen de gedachten eraan veroorzaakte alertheid in mijn systeem. Toch gaf ik me eraan over. Dat bleek een goede keus, eentje met positieve gevolgen.

Ik vertrouwde volledig op hem, op zijn kunde, maar ook door zijn goede uitleg en wat ik kon verwachten. Dit gevoel van vertrouwen en de duidelijkheid had ik nodig om de ‘go’ te geven aan mezelf.

Enkele weken na zijn uitnodiging besloot ik naar hem toe te gaan. Ik deelde dat ik het spannend vond, bang dat ik opnieuw ging hyperventileren. Toch voelde ik me veilig in zijn handen, en daar ging ik, ik gaf me over.

Wat er gebeurde tijdens deze sessie voelde zo intens fijn: ik voelde me licht worden, alsof ik zweefde boven het matrasje waarop ik lag. Heldere, witte kleuren zag ik voorbij bewegen.

Het gevoel van lichtheid overviel me in goede zin. Ik had me lang, heel lang, zwaar en lusteloos gevoeld van de roofbouw die ik onbewust pleegde op mijn lichaam.

Met een glimlach deed ik mijn ogen weer open aan het einde van de sessie. Ik voelde me alsof ik verlicht was van alle ballast. Stil en licht, kalm en vrij.

De magie van de ademhaling had me nu echt gegrepen. En dat terwijl ik jaren ervoor zo’n nadelig effect had ervaren met de ademhaling, lees: hyperventilatie

Tientallen ademsessies heb ik bijgewoond, zelfs met aanwezigheid van honden, tijdens de retraite weekenden die we organiseerden. De bijzondere, helpende effecten daarvan, die ik zelf aan den lijve mocht ondervinden, hebben me geïnspireerd tot het volgen van een ademcoach opleiding.

Nu, weer jaren later, kan de angst nog steeds op onverwachte momenten de kop opsteken, zo diep geworteld zit deze.

Het verschil van toen met nu is, dat ik me er niet meer door laat overvallen. Ik ben uitgerust met verschillende ademhalingstechnieken die ervoor zorgen dat ik mezelf instant kan kalmeren. Hierdoor blijft mijn geest kalm, houd ik grip op mijn ademhaling en blijven vervelende lichamelijke reacties uit.

Ervaar jij hinder van je ademhaling? Voel je je niet helemaal thuis in je lichaam en ken je het gevoel van gejaagdheid?

Neem gerust eens contact op met me. Ik weet immers uit ervaring hoe dit voelt.

Liefs, Angelique